“Ik denk dat ik kan worden wat ik wil, als ik maar niet opgeef”

15 jaar, vmbo 3 Barendrecht

“Ik denk dat ik kan worden wat ik wil, als ik maar niet opgeef. Soms is het moeilijk, er zijn dagen dat je denkt: ‘niet weer zo veel huiswerk, niet weer zo hard werken, het is teveel!’ Juist dan moet je doorzetten, dan haal je het wel.  

Op dit moment zit ik in de vierde klas van de mavo. Volgend jaar wil ik naar het mbo, en van daaruit naar het hbo. Daarna misschien nog naar de universiteit, of misschien ga ik dan werken, dat weet ik nog niet. Gelukkig heb ik nog tijd genoeg om dat te beslissen. 

Ik twijfel ook nog over de richting ik die ik op wil. Altijd dacht ik dat ik de bouw zou ingaan, net als mijn vader, maar door Baas van Morgen weet ik het niet meer zo zeker. De zorg is ook wel heel leuk, dat had ik niet gedacht. En misschien zijn er nog wel meer beroepen die ik niet ken, en die goed bij me passen. Daarom ga ik nu veel naar open dagen. Zodat ik alle mogelijkheden ken voor ik echt moet kiezen.  

Nee, ik denk niet dat iedereen dezelfde kans heeft om ver te komen. Maar bij Laurens wel, daar doen ze tenminste hun best voor. Ze vroegen mij om mee te denken over dit onderwerp, dat was interessant. Ik hoorde dat ze iemand zochten voor een managementbaan, maar dat de collega’s die ze daarvoor misschien geschikt vonden, niet goed durfden. Toen zei ik: dan moet je ze laten meelopen met een manager, zodat ze ondervinden of ze het kunnen of niet. Je kan ook scouts inzetten om talent te spotten, zoals bij voetbal.

Hans is echt een superaardige baas. Hij is goed in zijn werk, als er problemen zijn regelt hij het. Hij heeft heel veel verantwoordelijkheid en hij werkt ook in zijn vrije tijd. Dat weet ik, want dat heb ik hem gevraagd. Of ik zou kunnen wat hij doet? Misschien wel. Ik zou het moeilijk vinden, maar het wel proberen.”

Voorzitter Raad van Bestuur Laurens

“Het is zó leuk om een dag met een leerling op te trekken. Kinderen zijn onbevangen, ze hebben een frisse blik, stellen verrassende vragen. Ik word daar echt vrolijk van. Robin, onze jonge baas van dit jaar, maakte het me ook wel erg gemakkelijk. Hij was spontaan, open en nieuwsgierig, hij ging er vol in.

De opdracht die we hem voorlegden, had alles te maken met kansengelijkheid. We vroegen Robin: ‘hoe kunnen wij als organisatie ervoor zorgen dat iedereen die geschikt is voor een baan, dezelfde kans krijgt om die baan te krijgen?’

Want dat blijft toch iets lastigs, hè? Ook voor een grootstedelijke zorgorganisatie als de onze, waar mensen met alle mogelijke achtergronden werken. Kijk, binnen Laurens maken we geen onderscheid, onze medewerkers krijgen gelijke kansen. De interne doorgroei naar het middenkader gaat dan ook goed, tot daar zien we diversiteit, op alle  vlakken. Maar ons directieteam is wit. En als er een vacature uitstaat voor een directeur, zien we weinig tot geen sollicitaties van mensen uit andere culturen. Dat vind ik jammer. Daar is dus nog wel iets te doen.

Robin heeft hier, samen met zijn collega’s van de dag, over nagedacht, en zijn bevindingen met mij gedeeld. Het resultaat vond ik interessant. Robin is voetballer, en vanuit die achtergrond zei hij: ‘je moet zorgen voor talentenscouts. Voor leidinggevenden die heel actief opletten wie er talent heeft om door te groeien. En dat ze die collega’s dan gaan begeleiden.’

Sommige managers doen dat natuurlijk al uit zichzelf, maar dat geldt niet voor iedereen. We zouden onze leidinggevenden daar op een of andere manier in kunnen stimuleren. Robin deed dus een goeie suggestie, waar we zeker over na gaan denken.”