“Het is niet vanzelfsprekend dat je van huis uit een duwtje in je rug krijgt. Als ik iets heb geleerd van mijn coachingswerk voor JINC, is het dat wel. Sommige jongeren hebben niemand die met ze meedenkt, zij moeten het echt zelf uitzoeken. Voor iemand als ik, die van zijn ouders altijd alle steun van de wereld kreeg, was dat een eyeopener.
Het is gewoon heel mooi om met deze kids bezig te zijn. Ze hebben zoiets onschuldigs, ze zijn nog zo jong.
Ik vind het heftig dat ik invloed heb op de keuzes die mijn vier leerlingen aan het einde van dit schooljaar moeten maken. Het gaat immers om de vraag welke mbo-opleiding ze gaan doen. En wie verkeerd kiest, kan daar zijn leven lang last van hebben. Dat geeft mij als mentor een grote verantwoordelijkheid, en die neem ik heel serieus.
Beloning
Na de eerste serie gesprekken merkte ik dat het ook mijn taak is om realisme aan te brengen. Een van mijn leerlingen, die nu vmbo-kader doet, wil graag architect worden voor de ruimtevaart. Dan denk ik: oké, het is goed om te dromen, maar dromen moeten wel haalbaar zijn. Toch wil ik hem ook weer niet ontmoedigen, want wie weet welke potentie hij heeft. Dat is dus een balanceeract.
Of ik zelf iets aan de gesprekken heb? Absoluut! Het is leerzaam, het dwingt me om heel goed te luisteren, het haalt me uit mijn comfortzone. En het is gewoon heel mooi om met deze kids bezig te zijn. Ze hebben zoiets onschuldigs, ze zijn nog zo jong. Het zou mijn grootste beloning zijn als ze iets kiezen waar ze gelukkig van worden.”
